بدعت گذاری خلیفه دوم در ماه رمضان/ علت جنگ های صفین و نهروان/ سروده‌ی زیبای عالم سنی مذهب در وصف حضرت علی(ع) +صوت

خبرنامه دانشجویان ایران: چرایی جنگ صفین و نامه رد و بدل شده میان امیرالمومنین(علیه اسلام) و معاویه موضوع سخنرانی شب هفتم حجت الاسلام کاشانی در هیئت عبدالله بن حسن(علیه اسلام) در مسجد کربلا بود.

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در ادامه نکات مهم و صوت این جلسه تقدیم مخاطبان می شود:

* بحث ما در پیش درآمد ماجرای صفین است. چه شد که صفین راه افتاد؟ 800 نفر از یاران و حلقه نزدیکان اصحاب رسول خدا یار امیرالمومنین(علیه اسلام) بودند در صفین.

* از رسول خدا روایاتی رسیده بود که به شدت صحیح السند است که جناحی که عمار در آن است دعوت به بهشت می کند و جناحی که مخالفان و دشمنان عمار است دعوت به جهنم می کند لذا علی(علیه اسلام) می شود امام دعوت کنندگان به بهشت معاویه می شود امام دعوت کنندگان به جهنم.

* از نظر من بزرگترین ظلمی که قاتل حضرت زهرا کرد قتل حضرت زهرا(سلام الله علیها) نیست تئوریزه کردن قتل حضرت زهرا(سلام الله علیها) است که به آن اجتهاد در برابر رای می گویند.

*  چند روز پیش یکی از کسانی که سعی می کنند بعد از 30 سال عدم حضورش در حوزه علمیه آیت الله نشانش بدهند یک حرفی زد که خروج از تشیع است و یک عده از او حمایت کردند. این فرد برای رسیدن به حرفش که حکومت شورایی است اینگونه به پیامبر دروغ می بندد  و می گوید:«پیامبر اکرم (ص) به حضرت علی(ع) گفت شما می‌توانید ولی باشید اما باید مردم شما را بپسندند چرا که واقعاً رأی‌گیری و خواست مردم اصل معتبری است.» این حرف را اهل سنت هم می زنند که بله مردم نخواستند علی را. در واقع این آقا با این حرف 1400 سال تلاش شیعه برای اثبات حقانیت علی(علیه اسلام) بعد از پیامبر(صلوات الله علیه) را زیر سوال می برد. چرا حضرت زهرا(سلام الله علیها) پس آن همه بلا به سرش می آید؟ چرا این همه شیعه کشته می شود؟ یعنی همه اش اشتباه بود! یک روایت متواتری داریم از حضرت رسول که کسی عمدا و یا بی علم به من دروغ ببندد برود جایش را در جهنم آمده کند.من کذب علّی متعمداً فلیتبّوا مقعده فی النار. البته این آقا 6 سال پیش هم این حرف ها را زد.

*  در خطبه 87 نهج البلاغه می فرماید:« فَیَا عَجَبا وَ ما لِىَ لا اءَعْجَبُ مِنْ خَطَإِ هَذِهِ الْفِرَقِ عَلَى اخْتِلاَفِ حُجَجِهَا فِى دِینِها لا یَقْتَصُّونَ اءَثَرَ نَبِىِّ وَ لا یَقْتَدُونَ بِعَمَلِ وَصِىِّ وَ لا یُؤْمِنُونَ بِغَیْبٍ وَ لا یَعِفُّونَ عَنْ عَیْبٍ» یعنی چرا بر خلاف حرف پیامبر عمل می کنید؟ کدام حرف؟ اینکه عمار را اهل جهنم می کشند! مگر چه اتفاق افتاد؟ قاتل عمار با افتخار مورد حمایت و ساپورت معاویه قرار گرفت. مشکل جهل نبود مشکل شهوت بود.

*  صفین مثل جمل بهانه دینی ندارد بلکه برهان برخلافش بود و 130 هزار نفر جلوی امیرالمومنین(علیه اسلام) ایستادند که نماز می خواندند. وقتی امیرالمومنین(علیه اسلام) داشت به پیروزی می رسید قرآنهای حجیمی داشتند که تعدادش 500 تا بود بر سر نیزه کردند. دعوا در صفین بر سر حکومت و سهم بود.

*  دعوای خوارج دعوای دین نبود دعوا بر سر این بود که علی(علیه اسلام) و معاویه هر دو قریشی بودند و اهل خوارج عرب های قحطان بودند و می گفتند هر طرف پیروز شود سهم ما خورده می شود!«لا یحکم فینا مضریان»

*  حضرت در جایی می فرمایند:«اَلْقَائِلُ فِیهِ بِالْحَقِّ قَلِیلٌ وَ اَللِّسَانُ عَنِ اَلصِّدْقِ کَلِیلٌ» یعنی 110 هزار نفر در غدیر دیدید، آن را رها کنیم ماجرای عمار و حدیث رسول خدا را که دیدید؟ اما لال شدند. ماجرای حکمیت نه تنها نه به علی بود بلکه نه به رسول خدا بود!

*  قاضی القاضات زمان حضرت ناصبی  بود، امیرالمومنین(علیه اسلام) او را عزل کرد مردم تظاهرات کردند علیه حضرت! حضرت برای اینکه به هم نخورد حکومت، کوتاه آمدند. این قاضی القضات کوفه همان قاضی شریح است.

*  خلیفه دوم برای اینکه مردم در مسجد می نشستند در ماه رمضان و خاطرات ایام پیامبر که در میان آن ها حقانیت حضرت علی(علیه اسلام) مشخص می شد تکرار نکنند بدعت عجیبی گذاشت. دستور داد که مردم 100 رکعت جماعت در مسجد بخوانند و بعدش گفت خوب بدعتی گذاشتم. سند این کار در صحیح بخاری است. امیرالمومنین(علیه اسلام) در زمان حکومتش با این کار و با این بدعت مخالفت کرد مردم صدایشان بالا رفت که وا رمضانا! کار به جایی رسید که حضرت بی خیال شد چرا؟ وقتی حق مداری رخ ندهد امیرالمومنین(علیه اسلام) هم که دنبال حق است بیچاره و دست بسته و تنها می شود. « اَللاَّزِمُ لِلْحَقِّ ذَلِیلٌ »

*  حضرت در پاسخ به معاویه  نامه ای که قبل صفین برای او نوشتند. معاویه در نامه اش از پیامبر تعریف کرده بود که خدا پیامبر را بشیر و نذیر فرستاد! کی از پیامبر تعریف می کند؟ معاویه! همان کسی که 21 سال با اسلام جنگید و تا فتح مکه فرمانده سپاه مشرکین بود. علت این نامه نوشتن حضرت به معاویه برای این بود که معاویه نامه سرگشاده داده بود به حضرت. سید رضی گردآورنده نهج البلاغه که خودش ادیب بزرگی است می گوید این نامه از بهترین نامه هاست.

مَّا بَعْدُ، فَقَدْ اَتانى کِتابُکَ تَذْکُرُ فیهِ اصْطِفاءَ اللّهِ مُحَمَّداً صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ لِدینِهِ، وَ تَأْییدَهُ اِیّاهُ بِمَنْ اَیَّدَهُ مِنْ اَصْحابِهِ! فَلَقَدْ خَبَا لَنَا الدَّهْرُ مِنْکَ عَجَباً، اِذْ طَفِقْتَ تُخْبِرُنا بِبَلاءِ اللّهِ تَعالى عِنْدَنا، وَ نِعْمَتِهِ عَلَیْنا فى نَبِیِّنا! فَکُنْتَ فى ذلِکَ کَناقِلِ التَّمْرِ اِلى هَجَرَ، اَوْ داعى مُسَدِّدِهِ اِلَى النِّضالِ. وَ زَعَمْتَ اَنَّ اَفْضَلَ النّاسِ فِى الاِْسْلامِ فُلانٌ وَ فُلانٌ، فَذَکَرْتَ اَمْراً اِنْ تَمَّ اعْتَزَلَکَ کُلُّهُ، وَ اِنْ نَقَصَ لَمْ یَلْحَقْکَ ثَلْمُهُ. وَ ما اَنْتَ وَ الْفاضِلَ وَ الْمَفْضُولَ، وَ السّائِسَ وَ الْمَسُوسَ؟!
اما بعد، نامه ات به من رسید که در آن نامه مبعوث شدن محمّد صلّى اللّه علیه وآله را از جانب حق براى دینش، و یارى شدن آن حضرت را از سوى خداوند به وسیله یارانش یادآور شده اى! روزگار بر ما از جانب تو مسأله اى شگفت را پنهان داشت، چون مى خواهى ما را از آنچه خداوند به ما مرحمت فرموده باخبر کنى، و از نعمت وجود پیامبرش که به ما داده آگاه سازى! در این مسأله همچون کسى هستى که خرما را به سوى هَجَر (منطقه پرخرماى بحرین) ببرد، یا شاگردى که بخواهد به استاد تیراندازش تعلیم تیراندازى دهد. تصور کردى برترین مردم در اسلام فلان و فلان هستند، چیزى را متذکر شده اى که اگر صحیح باشد به تو ربطى ندارد، و اگر نادرست باشد صدمه اى براى تو در آن نیست. تو را با بالاترین و پست تر، و رئیس و مرئوس چکار؟

در واقع حضرت می خواهد بگوید من علی اولین مسلمان هستم و تو آخرین هایی بودی که اسلام آوردی، پس چرا ادعای گزاف می کنی معاویه!

حضرت در قسمتی از این نامه می فرمایند که فَاِنّا صَنائِعُ رَبِّنا، وَ النّاسُ بَعْدُ صَنائِعُ یعنی ما تربیت شدگان خدا هستیم و بقیه مردم تربیت شده و طفیلی ما هستند! تو کی هستی معاویه!؟ مادرت الامراه الحماله الحطب بود! ابن ابی الحدید در این توصیفی که حضرت فرمودند فَاِنّا صَنائِعُ رَبِّنا، وَ النّاسُ بَعْدُ صَنائِعُ خیلی به هیجان می آید و سروده ای دارد که بیان فضائل امیرالمومنین است و دور ضریح حضرت نوشته اند. با این که ابن ابی الحدید سنی معتزلی است.

دانلود صوت

 اشعار عینیة ابن ابی‌الحدید در وصف امیرالمؤمنین علیه السلام


یَا بَرْقُ إن‌ جِئْتَ الْغَریَّ فَقُلْ لَهُ                                ا تَراکَ تَعْلَمُ مَنْ بِأرْضِکَ مودَعُ؟(1)

فیکَ ابْنُ عِمْرانَ الْکَلیمِ وَ بَعْد                                        عیسی یُقَفّیه‌ وَ أحْمَدُ یَتْبَعُ(2)

بَلْ فیکَ جِبْریلٌ وَ میکالٌ وَ إسْ                                    رافیلُ وَالْمَلَاءُ الْمُقَدَّسُ أجْمَعُ(3)

بَلْ فیکَ نورُ اللَهِ جَلَّ جَلالُه                                       لُذَوی‌ الْبَصآئِرِ یَسْتَشِفُّ وَ یَلْمَعُ(4)

فیکَ الإمامُ الْلاُرْتَضَی‌، فیک‌ الْوَصّیّ                        الْمُجْتَبَی‌ فیکَ الْبَطینُ الانزَعُ(5)

هَذا الامانَةُ لایَقومُ بِحَمْلِها                                 خَلْقآءُ هابِطَةً و أطْلَسُ أرْفَعُ(6)

هَذا هُوَ النّورُ الَّذی‌ عَذَِباتُهُ                                 کانت بِجَبْهَةِ ءَادَمَ تَقطَلع‌(7)

وَ شَهابُ موسَی‌ حَیْثُ أظْلَمَ لَیْلُهُ                                 رفعَتْ لَهُ لالآؤهُ تَتَشعْشَعُ(8)

لَولاحُدوثُکَ قُلْتُ إنَّکَ جاعِلُ                              الـارواحِ فی‌ الاشْباحِ والْمُتَتَزِّعُ(9)

لَولا مَماتُکَ قُلْتُ إنَّکَ باسِطُ                                    الـارزاق تَقّدِرُ فی‌الْعَطآءِوَتوسِعُ(10)

ما الْعالَمُ الْعِلْویُّ إلاّ تُرْبَةُ                                           فیهالجثَّتِکَ الشَّریفَةِ مَضْجَعُ(11)

ما الدَّهْرُ إلاّ عَبْدُکَ الْقِنُّ الَّذی                                      بنفوذأمْرِکَ فی‌ الْبَریَّةِ مولِعُ(12)

وَ لَقَدْ عَلِمْتُ بِأَنَّهُ لابُدَّ مِنْ                                                 مهدیِکُمْ وَ لِیَوْمِهِ أتَوَقَّعُ(13)

وَ لَقَدْ بَکَیْتُ لِقَتْلِ ءَالِ مُحَمَّدٍ                           بالطَفِّ حَتَّی‌ کُلُّ عُضْوٍ مَدْمَعُ(14)

1 ـ ای‌ برق‌! اگر از زمین‌ نجف‌ عبور کردی‌ به‌ آن‌ زمین‌ بگو: آیا تو در خود چنین‌ می‌یابی‌ که‌ بدانی‌ در میان‌ تو چه‌ کسی‌ به‌ امانت‌ سپرده‌ شده‌ است‌؟

2ـ در میان‌ تو موسی‌ فرزند عمران‌ است‌، و بعد از او عیسی‌، و به‌ دنبال‌ آنان‌ أحمد مصطفی‌ می‌باشد.

3 ـ بلکه در میان‌ تو جبرائیل‌ و میکائیل‌ و إسرافیل‌، بلکه‌ تمام‌ فرشتگان‌ سماوی‌ و عالم‌ قدس‌ هستند.

4 ـ بلکه‌ در میان‌ تو نور خدا جلّ جلاله‌ میباشد که‌ برای‌ صاحبان‌ بصیرت‌ نگاه‌ می‌اندازد و سپس‌ نور و لَمَعان‌ میدهد.

5 ـ در میان‌ تو امام‌ مرتضی‌ است‌، و وصیّ برگزیده‌ حقّ است‌. و در میان‌ تو «بطین‌» و «انزع‌» است‌ که‌ رسول‌ الله‌ فرمود.

6 ـ این‌ همان‌ امانتی‌ است‌ که‌ نتوانست‌ آنرا حمل‌ کند نه‌ سنگ‌ های‌ سخت‌ کوههای‌ فرود آمده‌ و نه‌ فلک‌ اطلسِ بلند پایه‌.

7 ـ این‌ همان‌ نور نبوّتی‌ است‌ که‌ جوانب‌ و اطرافش‌ در پیشانی‌ آدم‌ بوالبشر می‌درخشید و طلوع‌ داشت‌.

8 ـ این‌ همان‌ شعلۀ‌ آتشی‌ است‌ که‌ برای‌ موسی‌ در آن‌ شب‌ تار، انوارش‌ بالا گرفت‌ و تشعشع‌ و درخشش‌ میکرد.

9 ـ اگر حدوث‌ تو نبود میگفتم‌ که‌ تو آن‌ کسی‌ هستی‌ که‌ ارواح‌ را در بدنها داخل‌ میکنی‌ و خارج‌ می‌نمائی‌.

10 ـ اگر مرگ‌ تو نبود میگفتم‌ که‌ تو آن‌ کسی‌ هستی‌ که‌ ارزاق‌ خلائق‌ را در هنگام‌ بخشش‌، کم‌ و زیاده‌ می‌نمائی‌.

11 ـ عالم‌ عِلوی‌ نیست‌ مگر مَضجع‌ و تربت‌ برای‌ جسد پاک‌ و شریف‌ تو که‌ در آن‌ مضجع‌، مقبور شود.

12 ـ روزگار و دهر نیست‌ مگر بندۀ حلقه‌ بگوش‌ تو که‌ در میان‌ خلائق‌ برای‌ تنفیذ امر تو شتاب‌ میورزد و اهتمام‌ دارد.

13 ـ و من‌ به‌ تحقیق‌ دانسته‌ام‌ که‌ مهدی‌ شما بدون‌ چون‌ و چرا خواهد آمد، و برای‌ چنین‌ روزی‌ انتظار میکشم‌.

14 ـ و من‌ به‌ تحقیق‌ برای‌ کشته‌ شدن‌ آل‌ محمّد در زمین‌ کربلا بطوری‌ گریه‌ میکنم‌ که‌ تو گوئی‌ تمام‌ اعضاء بدن‌، چشم‌ اشکبار است‌.

قسمت های دیگری از این شعر زیبا

    هذی ضمیر العالم الموجود عن/ عدم و سرّ وجوده المستودع

او کسی است که قلب عالم امکان است و از نهان که در آفرینش جهان بکار رفته.

    هذا لأمانة لا یقوم بحملها تابی الجبال الشّمّ/ عن تقلیدها و تضجّ تیهاء و تشفق برقع

این همان امانت است که آسمان و زمین و کوهها نتوانستند آن را حمل کنند چنانکه آیه شریفه انّا عرضنا الامانة علی السّموات و الارض و الجبال فابین ان یحملنها واشفقن منها به آن ناطق است.

    یامن له ردّت ذکاء ولم یفّز/ بنظیره من قبل الا یوشع

اى کسى که آفتاب براى او برگشته شد و به نظیر آن پیش از او فقط یوشع فائز گردید و دیگرى را این منقبت نصیب نشده است.

    یا هازم الا حزاب لا یثنیه عن/ خوض الحمام مدجّج و مدرّع

ای گرداننده جماعتهای کفار و دسته های دشمنان که هیچ پهلوان غرقه در آهن و فولاد ترا از میدان کارزار و معرکه گیر و دار جلوگیری نمی کرد.

    یا قالع الباب الذی عن هزّها/ عجزت اکف اربعون و اربع

ای کَننده درِ خیبر که از حرکت آن چهل و چهار دست فرو می ماندند.

    لو لا حدوثک قلت انک جاعل/ الارواح فی الاشباح و المتنزّع

اگر نمی بود اینکه تو حادث شده ای می گفتم که قرار دهنده روانها در کالبدها و بیرون آرنده جانها از تنها توئی (یعنی آفریننده و میراننده تو هستی).

    لو لا مماتک قلت انک باسط/ الا رزاق تقدر فی العطاء و توسع

اگر مرگ تو نمی بود می گفتم که روزی دهنده مردم توئی که بعضی را وسعت داده و بعضی را تنگ گرفته ای در عطا.

    ما العالم العلوی الا تربة/ فیها لجثتک الشریفة مضجع

عالم بالا همچون خاکی است که برای مدفن تو و خوابگاه تن پاک تو بودن ساخته شده است.

    ما الدهر الا عبدک القنّ الذی/  بنفوذ امرک فی البریة مولع

روزگار نیست مگر غلام خالص تو که به انجام فرمان تو حریص و آماده است.

    انا فی مدیحک الکن لا اهتدی/ و انا الخطیب الهبزری المصقع

با آنکه من سخنوری توانا و خطیبی ماهرم در ثنای تو فرومانده ام که چه گویم؟

    اَ اقول فیک سمیدع کلّا ولا/ حاشا لمثلک ان یقال سمیدع

نمی دانم آیا درباره تو می توان گفت که سید بزرگوار صاحب فضیلتی است چون نگاه می کنم می بینم که شأن همچو توئی از همچو مدحی بسیار بالاتر است.

    بل انت فی یوم القیامة حاکم/  فی العالمین و شافع و مشفعّ

بلکه تو در روز قیامت داور جهانیانی و شفاعت کننده هستی که خدا شفاعت ترا می پذیرد.

    لی فیک معتقد سأکشف سره هی نفثة المصدور/ یطفی بردها حرّ الصبابة فاعذلونی او دعوا

باری مرا درباره تو عقیده ای است که اکنون از روی آن پرده برمی دارم، هر چه بادا باد صاحبدلان ملامتم کنند یا تصدیقم دارند.

    تاالله لولا حیدر ما کانت/ الدنیا ولا جمع البریة مجمع

به خدا سوگند اگر علی (ع) نمی بود دنیا نمی بود و جهانیان وجود نمی گرفت.

    من اجله خلق الزمان وضوّئت/ شهب کنسن و جنّ لیل ادرع

به خاطر او زمان آفریده شده و ستارگان نورانی پدید گشته و شب تار به وجود آمده.

    علم الغیوب الیه غیر مدافع/    و الصبّح ابیض مسفر لا یدفع

علم غیب را به او سپرده اند و این معنی چون روز روشن نیاز به دلیل ندارد و قابل انکار نیست.

    والیه فی یوم المعاد حسابنا/ و هو الملا ذلنا غداً و المفزع

روز رستاخیز حساب خلائق با او خواهد بود واو پناه و پناهگاه مخلوقات است.

    هذا اعتقادی قد کشفت غطاؤه/ سیضرّ معتقداً له اوینفع

این اعتقاد من است که پرده از رویش برداشتم خواه معتقدش را ضرر رساند یا نفع.

    ورأیت دین الاعتزال و اننی/ اهوی لا جلک کل من یتشیع

با آنکه من معتزلی هستم و شیعی نیستم به خاطر تو هر که شیعی باشد، بلکه دعوی شیعگی کند، دوست می دارم.